Kijken naar Kansen: Paul Verbakel over hoe inclusieve technologie een structurele plek kreeg bij Senzer

Werken aan werk

Senzer biedt inkomensondersteuning aan zo’n 5000 mensen in de arbeidsmarktregio Helmond-De Peel, bestaande uit zeven gemeenten. Ongeveer de helft daarvan zit in een traject richting werk. “We zijn er om mensen een basis te geven en van daaruit te begeleiden naar zelfredzaamheid in werk en inkomen,” vertelt Verbakel. “Dat doen we zoveel mogelijk via regulier werk, dus bij een werkgever buiten onze eigen organisatie.” Dat lukt goed: “Wij hebben landelijk gezien twee keer meer dan gemiddeld mensen met loonkostensubsidie* geplaatst. Het lukt ook steeds vaker om mensen helemaal uit te laten stromen,” vertelt Verbakel. Inclusieve technologie speelt daar een groeiende rol in.

“In onze sector denken mensen niet meteen aan technologie,” zegt Verbakel. “Dat is jammer, want juist voor mensen met een belemmering in werk zijn er heel veel slimme oplossingen beschikbaar.” Senzer ziet het als haar taak om die mogelijkheden zichtbaar te maken. Voor de doelgroep, maar ook voor werkgevers. “We willen laten zien wat er allemaal mogelijk is met de inzet van technologie. Hiermee creëer je ook een ander imago als werkontwikkelbedrijf. Niet iemand die mensen komt ‘plaatsen’, maar een inhoudelijke partner met kennis van zaken op het gebied van werk.”

Verbakel ziet grote kansen in samenwerking binnen de sector. “We hoeven niet allemaal opnieuw het wiel uit te vinden. Als iets werkt bij Senzer, kan het misschien ook bij een ander werkontwikkelbedrijf. En andersom.” Ook innovatie via AI ziet hij als kansrijk: “We weten nog niet precies wat het allemaal gaat opleveren, maar het is belangrijk dat we als sector kennis blijven nemen van nieuwe ontwikkelingen.”

Van technologie-experiment naar structurele aanpak

De eerste stappen richting technologie werden gezet rond 2016. Toen begon Senzer met een operator support systeem: het projecteren van werkinstructies op werktafels. “We zagen dat met name mensen met een lagere loonwaarde** hier veel aan hadden. Ze konden letterlijk zien wat de volgende stap was, op hun eigen tempo. En het systeem paste zich aan het instructieniveau van de kandidaat aan.” Toch leerde Senzer tijdens deze pilot ook een belangrijke les: begin niet met de technologie, maar met de vraag. “We startten met een techniek, en zochten daar een doelgroep bij. Nu doen we het andersom: we kijken eerst waar klanten tegenaan lopen in werk, en zoeken daar een passende oplossing bij.”

Die omkering leidde tot een structurele aanpak binnen Senzer. Er werd een demolab ingericht waar kandidaten technologie kunnen ervaren als onderdeel van hun verdiepte werkonderzoek. Medewerkers kregen uren vrijgemaakt om kennis te verzamelen en te delen. Participatiecoaches worden getraind om technologische mogelijkheden te herkennen en bespreken. En via beeldmateriaal en VR-toepassingen worden ook werkgevers meegenomen. “Het is nu gewoon onderdeel van ons werk,” vertelt Verbakel. “Niet iets extra’s of bijzonders. Dat helpt enorm met het draagvlak.”

Wat werkt wél – en wat niet?

De technologische toepassingen bij Senzer variëren van geprojecteerde instructies,vertaalsystemen tot rugbraces en Virtual Reality. “Soms denken mensen bij technologie meteen aan hele grote toepassingen, maar de kracht zit vaak in kleine, slimmeoplossingen,” zegt Verbakel. Een voorbeeld: bij een poedercoatingbedrijf dreigden enkele oudere medewerkers af te haken vanwege fysieke beperkingen. Met een combinatie van rugondersteuning, zit-sta-hulpen en procesaanpassingen bleven ze inzetbaar. “Ze werken daar nog steeds, en zeggen zelf: ‘nu houd ik het weer vol’.”

Senzer kijkt niet alleen naar succes, maar ook naar wat níet werkt. “Een groot exoskelet is op dit moment nog te log en onaangenaam voor onze doelgroep. En als iemand al een hoge loonwaarde heeft, dan levert technologie soms te weinig op — of werkt het zelfs vertragend.” De oplossing zit dan in maatwerk: systemen die zich aanpassen aan het niveau van de gebruiker.

De businesscase: investeren in kansen

Toch loopt Senzer, net als andere werkontwikkelbedrijven, tegen een systeemgrens aan. Als technologie ervoor zorgt dat iemand beter functioneert en daardoor een hogere loonwaarde krijgt, ontvangt de werkgever minder loonkostensubsidie. “Dat is een perverse prikkel,” stelt Verbakel. “Het ontmoedigt werkgevers om te investeren.”

Daarom neemt Senzer nu vaak zelf de investering voor haar rekening. Maar op plekken waar technologie moet worden ingepast in een bestaand proces, is dat niet altijd haalbaar. “Werkgevers moeten eigenlijk gecompenseerd worden voor die investering. Dat gebeurt nu onvoldoende. Daar ligt een taak voor de landelijke overheid***.”

Meer weten?

Werkontwikkelbedrijven bestaan in allerlei verschillende vormen en maten. Ze delen een gemeenschappelijk doel: hun kandidaten en medewerkers de beste kansen bieden op de arbeidsmarkt. Daarvoor is innovatie nodig. In Kijken naar Kansen vertellen directeuren en medewerkers hoe zij kijken naar innovatie op het gebied van inclusieve technologie in hun organisatie.

* Loonkostensubsidie: “De loonkostensubsidie vergoedt het verschil tussen loonwaarde en minimumloon. Met loonkostensubsidie krijgt de werknemer het normale salaris. De overheid betaalt de werkgever voor de kleinere productiviteit.”

** Loonwaarde: “Het percentage dat iemand met een ondersteuningsvraag per gewerkt uur kan verdienen in vergelijking met een gemiddelde werknemer met een soortgelijke opleiding en ervaring; het percentage bepaalt hoeveel loonkostensubsidie de werkgever als compensatie voor het verlies aan productiviteit van de gemeente kan krijgen.”

*** Met de subsidieregeling inclusiviteitstechnologie kunnen MKB-ondernemers investeren in arbeidsondersteunende technologie. Lees hier meer over de regeling.