Zeven jaar geleden zat ik met een collega Renço Wesseling op een terras. Tussen het speciaalbiertje en de borrelnoten ontstond een idee. We zagen een kloof – een flinke – tussen gemeenten, sociaal ontwikkelbedrijven en technologie. Iedereen leek het te missen. Dus schreven we een notitie, gaven die aan mijn directeur, en zo ontstond Lab XL.
Op dat moment was ik nog financieel beleidsadviseur. Cijfers laten kloppen, risico’s vermijden – dat was mijn wereld. Ik dacht: dit platform is tijdelijk, straks pakt “het systeem” het wel op. Nou, mooi niet dus.
De eerste jaren waren vooral praten, uitleggen, verdedigen. Want wat onbekend is, blijft onbemind. Werkgevers vroegen zich af waarom ze “iets met technologie” moesten voor mensen met een ondersteuningsvraag. Professionals vonden het spannend of gewoon gedoe. En altijd diezelfde vragen: Is er een businesscase? Wie betaalt dit? Past het in de structuur? Zulke vragen smoren vernieuwing nog voordat je iets geprobeerd hebt.
Toch dendert de trein door. Kijk naar kunstmatige intelligentie: jarenlang hoorde je er niemand over, en nu gebruikt iedereen ChatGPT alsof het er altijd al was. Zo gaat innovatie – langzaam, langzaam… en dan ineens overal.
Bij inclusieve technologie gaat dat niet vanzelf. We wachten op rapporten, commissies, garanties. Ondertussen zitten duizenden mensen thuis, terwijl de oplossingen er al zijn: een exoskelet dat zwaar werk verlicht, een bril die gebaren omzet in tekst, een tool die gesprekken toegankelijk maakt.
De vraag is niet óf er een businesscase is. De vraag is: kunnen we het ons permitteren om níet te innoveren?
Durf te pionieren. Niet wachten tot het systeem klaar is, maar het systeem uitdagen. Soms mislukt iets – prima. Dan heb je geleerd. Maar wat als het lukt?
Want wachten… dát is de échte innovatiekiller.
Hoe houd je medewerkers langer gezond aan het werk in fysiek zware beroepen? Bij werkontwikkelbedrijf Breda Werkt maken ze daarvoor gebruik van exoskeletten. Wat begon als een kleinschalige proef, groeide uit tot een serieuze investering in de gezondheid en het werkplezier van hun mensen. We spraken met Bram Smits (accountmanager) en René de Heer (leerwerkbegeleider groen) over hun ervaringen.
Lees meer
“Dit is eigenlijk ons domein, maar we realiseren het ons vaak niet.” Het is een veelzeggende uitspraak van een HR-professional die deelnam aan een onderzoek van Ineke van Kruining (Avans Hogeschool/ CoE BWNO /TINT West-Brabant) en Sjoerd de Vries (voorheen Saxion/TINT Apeldoorn, inmiddels Hanze). Inclusieve technologie biedt kansen voor de arbeidsmarkt. Maar dan moeten organisaties deze technologie wel (her)kennen en de meerwaarde zien. Daar ligt een kans voor HRM.
Lees meer
Waarom maken we het zo moeilijk? Wie financiering voor een innovatieve technologisch hulpmiddel nodig heeft om mee te kunnen doen op de werkvloer, belandt in een doolhof van regels, loketten en vinkjes. Je moet eerst een half jaar studeren voordat duidelijk is of in aanmerking komt voor een bril die teksten kan voorlezen of een systeem dat je spraak omzet in tekst.
Lees meer
Op driejarige leeftijd werd het duidelijk: het stotteren van Joris Castermans zou blijven. Wat volgde, was een leven vol zoeken naar manieren om verstaanbaar te blijven. “Soms zit ik echt goed vast,” vertelt hij, “en daarna kan ik weer 25 zinnen helemaal vloeiend spreken.” In 2018 leidde die ervaring tot een baanbrekend idee: Whispp, een spraaktechnologie die spreken toegankelijker maakt voor mensen die stotteren en mensen met een stembeperking.
Lees meer